Hoe jij in het leven staat wordt bepaald door jouw moeder.
De manier waarop jij in het leven staat is namelijk identiek aan de relatie met jouw moeder.
Het klinkt misschien onwerkelijk, gek of nieuw voor je, maar jouw moeder ‘staat voor het leven’.
Ze heeft jouw het leven gegeven en heeft het bewust en onbewust aan jouw doorgegeven.
We gaan er vanuit dat ze dat met de beste bedoelingen gedaan heeft, zoals moeders dat doen.
Als je iets hebt gemist, bedenk dan maar dat ze het anders had gedaan als ze wist hoe dat moest.
De manier waarop jij (nog steeds) in verbinding bent met je moeder is precies dezelfde manier waarop jij je hebt verbonden met het leven.
De innerlijke plek die jij aan je moeder hebt gegeven, blijkt dezelfde plek te hebben van hoe jij diep van binnen tegen het leven aankijkt.
Mooi om vandaag of morgen eens bij stil te staan.
Voel jij de levensvreugde altijd stromen?
Voelt het leven als open, positief en in contact?
Ervaar jij op een diepe laag verbinding met je moeder?
(ook als ze er misschien niet meer is)
Het gaat zelfs nog een stapje verder.
Als je je kunt verbinden met je moeder en haar volledig zonder weerstand accepteert zoals ze is, dan ben je zelf ook in staat om je vol overgave aan andere mensen te verbinden zoals je liefdespartner.
Via jouw innerlijke verbinding met haar, ben je in staat om liefde te geven en te ontvangen op diep niveau.
Wanneer je moeite hebt om je moeder volledig te accepteren (ook als ze niet meer leeft) dan is het onmogelijk om je in de diepte te verbinden met je (een) partner.
Met als gevolg dat je heel onafhankelijk bent en wilt blijven en je het lastig vindt om te ontvangen of dat je juist veeleisend wordt naar de ander.
Je moeder haar volledige plek geven zorgt ervoor dat je daarna zelf pas je eigen unieke plek kunt innemen.
Als jong kind zijn we afhankelijk van onze ouders.
Zelf heb ik van kleins af aan al onbewust mijn onafhankelijk getraind, mede omdat mijn liefdevolle ouders het druk hadden.
Het werd in de opvoeding meegegeven, maar daaronder lag meer.
Mijn moeder was er altijd voor ons en toch kon ik me niet volledig openstellen voor haar. Toen ik klein was niet en later ook niet.
Achteraf heb ik dat nooit echt kunnen doen, dat voelde ik natuurlijk wel, maar ik wist niet hoe ik dat kon veranderen.Dit was geen keuze die ik met mijn verstand maar vanuit mijn onderbewuste gemaakt heb. Ik wilde onbewust niemand tot last zijn.
Pas toen ze gestorven was leerde ik zien wat er onbewust onder de oppervlakte gespeeld heeft.
Want ook al kwam ik regelmatig bij mijn ouders over de vloer, ik vertelde nooit wat er was en was altijd heel erg gesloten over mijn binnenwereld en over hoe ik me voelde. Niets liet ik los aan mijn moeder, ik maakte haar geen deelgenoot van mij.
Deze onbewuste beslissing had ik al heel jong onbewust genomen door een paar dingen kort na elkaar gebeurde.
Ik ben als halve tweeling geboren, iets waar ik pas 2 jaar geleden achter gekomen ben.
En in mijn 1e levensjaar ben ik ernstig ziek geweest, een periode waarin mijn ouders gevreesd hebben voor mijn leven.
Onbewust heb ik beide keren gekozen dat ik het “Alleen moest doen’ en hulp vragen kwam niet meer in me op.
Gelukkig heb ik dit gedrag en gevoel zelf om kunnen draaien, naar makkelijk in verbinding zijn met mezelf, mijn (overleden moeder) en mijn lieve man.
2 dingen heb ik daarvoor gedaan.
Dit alles begrijpen en mijn moeder (en ook mijn vader) volledig geaccepteerd zodat ik op mijn plek kan staan.
En als 2e door me elke dag te verbinden met KLEUR en daaruit de levensvreugde te voelen.
Kleur geeft namelijk levensvreugde en direct verbinding met je hart.
Elke dag ben ik me bewust van de kleuren waarmee ik me omring. Kleur beïnvloed alles wat je doet en wat je kunt realiseren.
Slechts 20% van onze kleurkeuzes maken we bewust. Als je contact maakt met kleur, maak je direct contact met wie je diep vanbinnen bent.
Als we kleur zouden uitzetten en negeren, zetten we onszelf uit en negeren we wie we zelf zijn.
We zetten dan ons gevoel in de wacht, terwijl we geen tijd te verliezen hebben.
Als je het interessant vindt neem ik je nog een stapje verder mee.
Want het bijzondere is ook dat je via je moeder je vrouwelijkheid krijgt. Logisch denk je misschien.
Maar niet iedere vrouw voelt zich heel vrouwelijk.
Als je moeder helemaal zichzelf mag zijn, mag jij pas volledig jezelf zijn (van jou) en dan pas kan je volledig jouw vrouwelijkheid aanvaarden en accepteren zodat er rust in jezelf komt.
Met liefde en zachtheid naar je moeder kunnen kijken, maakt dat je als dochter een volwassen en krachtige vrouw kunt zijn die oprecht blij is met zichzelf.
Iedereen heeft een moeder, vandaar dat het beeld wat we (onbewust) van onze moeder hebben zo’n groot onderdeel van het leven is en ontzettend belangrijk om te onderzoeken wat dat voor gevolgen heeft voor jouw leven.
Sinds ik mijn moeder volledig accepteer kan ik pas mijn man volledig accepteren voor wie hij is en is onze diepere connectie veel sterker geworden. Dat terwijl we al heel lang samen zijn.
De ogen van je moeder
Sommige mensen voelen zich in een groep minder op hun gemak.
Eng en gecompliceerd kan je het vinden om je plek in te nemen. Zeker in een onbekende nieuwe groep.
Ik weet er alles van hoe heftig en ongemakkelijk dat voelt.
Het blijkt dat je je moeder in de groep herkent.
Als je in nieuwe situaties bent voel je de afkeurende blikken, de kritische blikken, de angstige ogen, de vragende en eisende ogen, maar ook de trotste en aanmoedigende ogen die je onbewust aan je moeder herinneren.
Als je je moeder volledig geaccepteerd hebt zul je je veel vrijer en meer op je gemak voelen.
En dat is precies wat ik ervaren heb in de afgelopen jaren.
Ik voel me vrij genoeg om te doen wat ik wil, om te zijn wie ik hoe ik wil zijn en ik ben op m’n gemak.
Je denkt misschien dat het hard werken is, maar dat is het niet. Het is vrij simpel.
Hoe is (was) de band met jouw moeder?
Het lijkt me heel fijn dat je reageert wat deze mail met je doet en teweeg brengt bij jou.
Wil je het met me delen?
Liefs,
Ilonka Brakman
Recente reacties