Hoorde ik het goed? 
“Ilonka heeft een droom om als secretaresse te werken in het ziekenhuis!” 

Daar zaten we dan, mijn aanstaande man en ik, samen met onze jongens.
In prachtige kleding, om één van de mooiste dagen van ons leven te vieren.
Onze trouwdag!

Ik droeg een strapless crème witte jurk, manlief zat naast me in een donkerblauw pak en de jongens droegen een overhemd met een blauw/witte ruit en een witte jeans.
Oh ja en van die stoere blauwe all stars gympen.
Het plaatje klopte, aan de buitenkant dan.
Stoer, alles in stijl en op elkaar afgestemd.
De hele dag!
Ons hele leven!

Het was in de zomer van 2012!
Een dag, gekozen zodat het voor iedereen mogelijk was om erbij te zijn.
Zelfs de datum was aangepast aan anderen.

De fantastische buitengewoonambtenaar was voordien bij ons thuis geweest, om te luisteren naar ons verhaal. We vertelden over waar we elkaar ontmoet hadden, in het kleine steegje naast de discotheek.
Op 1 januari 1992, een nieuw jaar, een nieuw begin van alles.
Wat een fantastisch begin!
Alsof het zo moest zijn en het was zo! 
Het was alsof de bliksem insloeg bij ons beiden.
Liefde op het eerste gezicht.

We praten ook over hoe was het verlopen in de 20 jaar dat we al samen waren voordat we gingen trouwen.

Ze vroeg waar we van droomden.
Allebei afzonderlijk.

Daar zat ik dan, op een avond bij ons thuis, aan de grote zwarte keukentafel met m’n goede gedrag.
Keurig gekleed, ontzettend beleefd en een oprecht fatsoenlijk mens.
Lief voor anderen, tot op het bot!
Zorgzaam en mezelf kleinhoudend.

Ik had mezelf aangeleerd om me aan te passen naar anderen.
Want als je zelf niet goed weet wat je wilt is dat wat gebeurt.
Aangepast aan de buitenwereld, aan wat ik dacht dat anderen van me wilden.

38 jaar, moeder van 3 schitterende jongens en aanstaande vrouw van de man die altijd achter mijn plannen staat.

“Mijn droom”, stamelde ik.
Ik kon er niet echt iets van maken.

Nou, thuis liep alles wel op rolletjes.

Dus dan maar vertellen over mijn werkdroom, want dat was toch wel een dingetje.
Ik deed niet wat ik leuk vond.
Sterker nog, ik wist niet wat ik leuk vond, dus kon ik er ook m’n werk niet van maken.

En zo kwam het dat ik vertelde over hoe graag ik in het Ziekenhuis wilde werken, als secretaresse.
Want de drang naar ‘iets’ anders voor mezelf bleef mijn leven constant overschaduwen.
Het overschaduwde zelfs onze mooiste dag!
Ik liet het toe omdat ik niet anders wist.

“Secretaresse in het ziekenhuis”, stamelde ik.
Ik denk dat ik dat wel wil.
Met mijn opleiding als directiesecretaresse bij Schoevers was dat het meest logische wat in mijn gedachten opkwam. Een droom die bedacht was met m’n hoofd.

Het klonk als heel logisch!
Dus dat was wat ze vertelde tijdens onze huwelijksvoltrekking.
“Ze droomt ervan om als secretaresse te werken in het ziekenhuis!”

Ik denk er nog regelmatig aan, nu 6 jaar later!
Hoe kon het toch gebeuren, die dromen in je hoofd bedacht en denken dat dat het gene was wat ik zo graag wilde.
Ik weet wel waardoor het kwam, ik had me afgesloten voor mijn gevoel, omdat het altijd zo overweldigend was.

Secretaresse in een ziekenhuis!
Serieus!
Dat is echt niets voor mij!

Ik, die een grote hekel heb aan ziekenhuizen.
Waarbij alles gericht is op mensen beter te maken, in plaats van dat ze uit voorzorg proberen mensen gezond te houden.  Ik gruwel ervan, tot diep in mijn buik.
Mensen volstoppen met medicatie is niet waar ik in geloof.
De symptoombestrijding is geen oplossing op lange termijn.

En natuurlijk ben ik blij, dat als ik een been breek ik geholpen word.

Ik ben ook al niet het type dat graag een doktersroman leest.
Niks mis mee, maar niets voor mij.

En ja, ik had het inderdaad gezegd in de aanloop naar onze trouw toe.
Ze had het niet verzonnen.

Want ook dat was iets wat ik dacht dat ik wilde.

Een ‘droom’ bedacht in m’n hoofd.

Stel nou dat ik dat had gedaan?
Werken als secretaresse?

Dan was het uiteraard van korte duur geweest.
En was ik nog steeds op zoek geweest en had gezworven, onderweg naar iets wat beter bij mij paste.

Ik wil liever mensen helpen om gezond blijven.
Gezond te denken en keuzes te maken die dicht bij jezelf liggen.
Mensen wakker maken dat je echt een keuze hebt.

Waar dacht ik aan toen dit mijn zogenaamde droom was?

Ik heb trouwens ook een broertje dood aan volgzaam zijn.
Als de secretaresse is dat wel wat je moet kunnen.
Luisteren naar de artsen en doen wat je opgedragen wordt.

Niks voor mij dus.

Al weet ik nu heel goed waardoor het komt. Ik dacht dat dat het enige was wat haalbaar was.
Het was praktisch en duidelijk om uit te leggen aan anderen.
Want ik kon mijn droom niet onder woorden brengen en dat wil een mens toch graag, duidelijkheid.
Dus daarom dacht ik aan secretaresse.

Hoe anders is het nu, 6 jaar later.
Na 3 jaar worstelen was het echte dieptepunt bereikt en voelde ik aan elke vezel in mijn lijf, ik ga het anders doen.
Want hoe kon het toch dat ik mezelf zo slecht kende?
Ik wilde een goed voorbeeld zijn voor mijn jongens! Ik wilde het voluit leven en het niet vertellen.